Κάποτε όρκο δώσαμε

 Κάποτε όρκο δώσαμε μην δουν το χωρισμό μας
και αφήσαμε και πέρασε αγάπη μου, των εχθρών μας.

 Ίσως δεν ήτανε γραφτό εγώ να ζω μαζί σου
όμως θα είμαι η ποιο γλυκιά στο κόσμο ανάμνηση σου.

 Ώστε να ζεις όπου και αν πας θα είμαι η σκιά σου
θα προσπαθείς μα θα'ναι αργά να βγω από την καρδιά σου.

 Χωρίς να το καλοσκεφτώ σε έβαλα στην καρδιά μου
μα επλήρωσα την ακριβά την περιέργεια μου.

 Μπορώ να ζήσω νηστικός και άνυδρος να απομείνω
μα δίχως την αγαπή σου στο κόσμο ίντα θα γίνω.

 Φανταστικά τον ουρανό δίχως αστέρι ούτε'να
μα δε φαντάστηκα πότε ζωή χωρίς εσένα.

 Πηγές μακρυά και δε μπορεί η σκέψη να σε φτάσει
μα η θύμηση σου κάθε αργά μέσα στο νου κοιτάζει.

 Λησμόνησε με εαν μπορείς και εγώ θα προσπαθήσω
με της αναμνήσεις της όμορφες όπως μπορώ θα ζήσω.

Λησμόνησε τα τα παλιά ξεχνά τα περασμένα
αφού άλλο δρόμο χάραξε η μοίρα στο καθένα.

 Η κακομοίρα η μανά μου πάντα παράγγελνε μου
της μαυρομάτας το στενό μην το περνάς η-γιε μου.

 Η μανά μου με ανάθρεψε χωρίς να με πληγώσει
όμως εσύ με σκότωσες που σου'χα αγάπη τόση